اجرت المثل، حق مالی است که برای زن در قانون و شرع در نظر گرفته شده است. زن و شوهر در مقابل هم و در زندگی زناشویی وظایفی را به عهده دارند که باید انجام دهند. زن وظیفه تمکین از شوهر و شوهر وظیفه پرداخت مخارج او را به عهده دارد.
تمکین زن از شوهر به دو نوع عام و خاص تقسیم می شود. تمکین عام به این معنا است که زن باید در منزل شوهر زندگی کرده و وظایف شرعی و قانونی خود را انجام دهد. تمکین عام مثل اینکه زن بدون اجازه شوهر نمی تواند در خارج از منزل کار کند یا ادامه تحصیل دهد.
تمکین خاص به معنی حسن معاشرت و انجام وظایف زناشویی است.
اگر زن در طول زندگی مشترک، عملی به غیر از آنچه شرع و قانون بر عهده او قرار داده است به دستور شوهر انجام دهد، مستحق دستمزد است که به آن اجرت المثل گویند.
همانطور که در بالا اشاره شد، طرفین می توانند در ضمن عقد نکاح شرطی در مورد اجرت کارهای منزل گذارند. مثلا شرط شود که شوهر بابت انجام کارهای منزل ماهانه مبلغی را به همسر خود بپردازد. یا شرط کنند هرگز به زن بابت کارهای منزل مبلغی پرداخت نشود.
اگر شرطی در مورد اجرت کارهای منزل ضمن عقد نکاح وجود نداشته باشد، زن می تواند برای دریافت اجرت المثل خود از طریق دادگاه اقدام کند.
اگر شوهر در طول زندگی مشترک مبلغی را به عنوان اجرت المثل به زن پرداخت کرد بهتر است از او رسیدی دریافت کند تا در صورت لزوم، بتواند پرداخت اجرت المثل را اثبات نماید.
طبق قانون در نکاح موقت اجرت المثل وجود ندارد اما زوجین می توانند پرداخت اجرت المثل را ضمن عقد موقت شرط کنند و از این جهت منعی وجود ندارد.
زوجه باید دادخواست مطالبه اجرت المثل ایام زوجیت را در دادگاه خانواده از طریق دفاتر خدمات قضایی مطرح کند. همچنین دادگاه در زمان رسیدگی به دادخواست طلاق، ضمن رای در مورد طلاق نسبت به حقوق مالی زن مثل اجرت المثل، مهریه و نفقه نیز رای صادر می کند.
در صورتی که میزان اجرت المثل کمتر از 20 میلیون تومان باشد، شورا حل اختلاف و در صورتی که بیش از 20 میلیون تومان باشد، دادگاه خانواده به آن رسیدگی خواهد کرد.